Meer over Lida Zegel
Wie ben ik
Mijn naam is Lida Zegel – van Tiel. Ik ben gelukkig getrouwd en moeder van 3 volwassen kinderen. Mensen omschrijven mij als een spontane vriendelijke vrouw die makkelijk contact maakt en zorgzaam is. Deze eigenschappen maken ook dat mensen zich bij mij vertrouwd voelen.
Het zorgzame is me letterlijk met de paplepel ingegoten in mijn kindertijd. Mijn moeder zorgde thuis voor haar opa en oom (mijn overgrootvader geboren in 1872, en oudoom geboren in 1898) in een gezamenlijke huishouding. Van kleins af aan opgroeien in een huishouden met oude mensen heeft mij inzichten gegeven over gewoontes en behoeften van ouderen zonder me daar toen van bewust te zijn. Onbewust ging ook het makkelijk contact maken met andere mensen waarvan de technieken me pas later duidelijk maakten wat ik deed. Opleiding was zo meer bewustwording dan leren. Het zijn de eigenschappen die maken wie ik en en de competenties die maken wat ik kan: mensen ontspannen in het in contact zijn.
Wat is mijn achtergrond:
Op school waren het de exacte vakken waar ik in uitblonk. De laboratoriumschool (klinische chemie en hematologie) en later het werk in het ziekenhuis zijn de logische gevolgen van de zorgzame eigenschap en de exacte opleiding. Er ontwikkelde zich ook langzaam al een rode lijn door mijn leven die ik pas jaren later zou ontdekken; contact maken en mensen zo veel mogelijk laten ontspannen bij spannende momenten zoals bloed afnemen.
Diverse functies als vrijwilliger hebben mij nog meer geleerd en verder gevormd als mens. Als puber ging al bij het “huis voor demente bejaarden”, zoals dat toen nog heette, vrijwillig mensen bezoeken en begeleiden. Bij scouting Nederland werd ik scoutingleider bij groepen voor kinderen met een handicap, gaf ik trainingen aan andere leiders van deze doelgroep tot het landelijke trainen van trainers trainers. Ook het begeleiden van doofblinde mensen en diverse vrijwillige functies in de wijk hebben mij een rijk mens gemaakt. Alles waarbij contact maken en omgaan met anderen centraal staat zo begreep ik steeds beter.
Tot aan de geboorte van de kinderen heb ik in diverse ziekenhuizen en laboratoria gewerkt. Na de geboorte van ons oudste kind ben ik gestopt met betaald werk en heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan. Na 9 jaar ben ik weer aan het werk gegaan als activiteitenbegeleider in een verpleeghuis. De diversiteit aan ervaring op vele vlakken was de reden dat de zorgorganisatie mij in dienst nam. Bij de SoSa (sociale academie) heb ik toen vrijwel direct een sociaalpedagogische opleiding gevolgd.
In het verpleeghuis kon ik heel gemakkelijk contact maken met alle cliënten. Al snel werd er gezien dat contact maken met mensen met dementie mij goed lag. Het ging mij als vanzelfsprekend af. Dat er ook clownerie voor deze doelgroep bestond om in contact te komen heeft mij verbaasd tot ik zag hoe goed dat werkte. Ongelooflijk, vond ik, hoe je vanuit rust en respect zo mensen kan ontmoeten en in contact kan komen én zijn. In 2008 heb ik daarom zelf een opleiding bij de stichting miMakkus in Eindhoven gevolgd en ben sinds die tijd gecertificeerd miMakker. Als miMakker Blos heb ik zo vele mensen ontmoet in het verpleeghuis maar ook daarbuiten. De methodiek werkt heel mooi met iedereen waar contact maken niet (meer) vanzelfsprekend mee is. Of het nu mensen/kinderen met een ernstig meervoudige beperking (EMB), mensen/kinderen met een verstandelijke beperking of mensen met dementie (psychogeriatrie: PG) zijn, Blos weet in contact te komen en de mens achter de ziekte zo te ontmoeten. Ik kan er vele mooie verhalen over vertellen.